W latach 70. XIX wieku, w jednostkach Armii i Marynarki Cesarstwa Japonii używano wielu typów krótkiej broni palnej pochodzących z zakupów zagranicznych. Najliczniej, zwłaszcza w pododdziałach marynarki, występowały rewolwery kalibru .44 Smith & Wesson 2nd i 3rd Model Russian i New Model (Frontier Pattern).
Rewolwer Meiji 26 bez naniesionego numeru seryjnego. Widoczny symbol producenta (w tym przypadku Arsenału Tokijskiego) oraz nazwa broni: typ 26 roku
Pierwszy z nich został oficjalnie przyjęty do uzbrojenia około 1879. W sumie, w latach 1878-98, sprowadzono ponad 16 tysięcy tych rewolwerów, z czego około 6 tysięcy Russian i 10 tysięcy New Model. Ostatnie 135 sztuk broni zakupiono okazjonalnie w 1908. Rozpowszechnienie rewolwerów w wojsku japońskim dało impuls do opracowania własnej konstrukcji. Było to korzystne również z przyczyn czysto ekonomicznych - nie zamierzano polegać wyłącznie na uzbrojeniu z importu. Pod koniec XIX wieku siła robocza w cesarstwie była tania i choć brakowało wykwalifikowanych specjalistów, to jednak uprzemysłowienie Japonii postępowało bardzo szybko. Zakładano więc, że uda się rozwinąć produkcję rodzimego produktu, a następnie utrzymać ją na zadawalającym poziomie. Nie zdecydowano się w tym przypadku, co było dość charakterystyczne dla japońskiej armii, na zakup licencji, podejmując prace nad samodzielnym opracowaniem konstrukcji.
Prace prowadzono od 1887 w Tokijskim Arsenale Artylerii (Tokio Hohei Zoheisho). W 1893 powstał projekt konstrukcji, będącej pierwszą japońską bronią krótką: 9-mm rewolweru typ 26. Oficjalnie zatwierdzono go do uzbrojenia rozkazem z dnia 29 marca 1894 pod nazwą Nijyurokunen Shiki, czyli typ z 26 roku (1893 przypadał bowiem na 26 rok ery Meiji, datowanej na lata 1868-1912). Szybko jednak rewolwer zaczęto oznaczać jako Kaiten Kenju Meiji 26, lub przede wszystkim Nenshiki Kenju.
(ciąg dalszy w numerze)
