Szwedzki 84-mm granatnik bezodrzutowy Saab Carl-Gustaf M3 został oficjalnie wprowadzony do uzbrojenia armii amerykańskiej jako M3 MAAWS.
Szwedzki granatnik rozpoczął swoją swoją karierę w amerykańskich siłach specjalnych w 1987. Wówczas podległy US Army 75. Pułk Rangers poszukiwał w ramach programu RAAWS (Ranger Anti-Armor Anti-Personnel Weapon System) konstrukcji mogącej zastąpić wysłużone 90-mm działo bezodrzutowe M67, wprowadzone do służby na początku lat 1960.
Rangersi testowali dziewięć wypożyczonych od Szwedów granatników przez rok, aż podjęto decyzję o wprowadzeniu ich do uzbrojenia. W czerwcu 1989 podjęto decyzję o zakupie M3 RAAWS, a pierwsze konstrukcje trafiły w ręce żołnierzy pod koniec 1990.
Wkrótce do zainteresowanych szwedzkim granatnikiem bezodrzutowym dołączyli komandosi z jednostek SEAL podległych US Navy. Wówczas nazwę broni zmieniono na M3 MAAWS (Multi-Role Anti-Armor Anti-Personnel Weapon System) (M3 dla USSOCOM, 2012-06-19).
Do 2011 granatniki Saab Carl-Gustaf M3 były używane tylko przez oddziały specjalne, ale pod koniec roku zamówienie na te konstrukcje złożyła US Army dla swoich regularnych pododdziałów. Pierwsza partia 58 M3 MAAWS i 1,5 tys. pocisków odłamkowych i odłamkowych ze zwłoką trafiła w ręce żołnierzy 3. i 25. Dywizji Piechoty oraz 10. Dywizji Górskiej w styczniu 2012 (Kolejne Carl-Gustaf dla US Army?, 2012-12-05; Druga partia M3 MAAWS dla US Army, 2012-09-26).
Głównym powodem zwiększenia zainteresowania 84-mm granatnikami bezodrzutowymi był ich większy zasięg (cele punktowe do 700 m, powierzchniowe do 1000 m), niż dotychczas używanych jednorazowych M136 AT4 (w praktyce tylko do 300 m), również dostarczanych przez Saab. Miało to szczególne znaczenie podczas likwidowania umocnionych punktów oporu w Afganistanie (Saab dostarcza nową amunicję 84 mm, 2013-12-17).
Granatniki Saab Carl-Gustaf M3 używane są również w Polsce przed Wojska Specjalne. Niewielką partię tej broni starszego typu M2 miała również 25. Brygada Kawalerii Powietrznej.