Sydney Camm, naczelny konstruktor Hawker Aircraft, rozpoczął prace nad następcą myśliwca Hawker Hurricane wiosną 1937, jeszcze przed oblataniem pierwszych egzemplarzy seryjnych tego samolotu. Na początku następnego roku Hawker przedłożył Air Ministry studia i oferty dwóch wariantów nowego myśliwca, oba z niespotykanym dotąd uzbrojeniem strzeleckim 12 k-mów kalibru 0,303" (7,62 mm) lub czterech działek kal. 20 mm, umieszczonym w skrzydłach. Były to: Typ N, bazujący na rozwijanym dopiero 24-cylindrowym silniku rzędowym Napier Sabre, o układzie H i mocy maksymalnej 2200 KM (1617 kW), oraz Typ R, napędzany 24-cylindrowym slnikiem Rolls-Royce Vulture, o układzie X i maksymalnej mocy 1980 KM (1455 kW).
W odróżnieniu od Spitfire'a, klasycznego myśliwca przechwytującego, który - wciąż ulepszany - osiągnął szczyt doskonałości wśród samolotów tej klasy, propozycje Hawkera przedstawiały potężne płatowce myśliwskie, dobrze przydatne także do niszczenia nieprzyjaciela na ziemi. Spełniały one wytyczne Air Ministry F.18/37 z końca 1937, żądające samolotu o osiągach przynajmniej 20% wyższych od Hurricane'a, napędzanego silnikiem Napier Sabre lub Rolls-Royce Vulture. Oferty obu samolotów zostały formalnie przyjęte 22 kwietnia 1938 i prototypy ich zamówione cztery miesiące później.
Typ R, nazwany Tornado, rozpoczął loty 6 października 1939 i został zamówiony w liczbie 1000 egzemplarzy, ale wpływ ściśliwości powietrza wokół podkadłubowej chłodnicy przy dużych prędkościach zmusiły do przewlekłych modyfikacji konstrukcji. Groźna sytuacja Anglii w maju 1940 spowodowała zawieszenie wszystkich prac nad Tornado na okres pięciu miesięcy i skoncentrowanie całej produkcji Hawkera na Hurricanie. Podjęte później próby ulepszenia samolotu postępowały naprzód bardzo powoli i nie przyniosły sukcesu.
Drugi prototyp Tornada, oblatywany od 5 grudnia 1940, otrzymał nowy płat o cienkim profilu i chłodnicę przesuniętą pod silnik Vulture, który ulegał ciągłym awariom. Wymuszona tym zmiana zespołu napędowego przyniosła Hawkerowi zamówienie na dodatkowy prototyp z silnikiem gwiazdowym Bristol Centaurus C mocy 2210 KM (1624 kW), bo jego instalacja wymagała przekonstruowania środkowej części kadłuba. Trzeci prototyp rozpoczął intensywny program lotów 21 października 1941, ale jego próby nie były całkowicie zadowalające i produkcja seryjna Tornada została ostatecznie zupełnie zarzucona.
