Zamknij

Altair


Autoryzacja


Resetuj hasło
Autor: Bogusław Trzaskała

W okresie międzywojennym US Army posiadała dwa zasadnicze typy małokalibrowej broni maszynowej piechoty. W segmencie ckm występowały dwa wzory: na szczeblu batalionu M1917 z lufą chłodzoną wodą, a na szczeblu kompanii M1919 odróżniający się od niego głównie lufą chłodzoną powietrzem i znacznie lżejszym i prostszym trójnogiem. W segmencie lekkiej broni maszynowej standardem był M1918 Browning Automatic Rifle (BAR).

Ostatni z linii - T23E2, pod kolba widoczne tylne okucie do mocowania na trójnogu, broń w konfiguracji ręcznego karabinu maszynowego, z zasobnikiem na 100-nabojową taśmę

BAR powstał w 1917 z myślą o wyposażeniu w niego wszystkich żołnierzy w tyralierze nacierającej przez pierwszowojenny no-man's land, tak, aby mogli swobodnie strzelać w ruchu w kierunku wrogiej pozycji, zrazu ogniem pojedynczym, a podczas ostatniej fazy szturmu ogniem seryjnym. Broń ta powstała jako karabin automatyczny w ujęciu technicznym, a karabin szturmowy, gdy chodzi o taktykę i została przystosowana do pełnienia roli ręcznego karabinu maszynowego właściwie tylko przez dodanie dwójnogu i opory naramiennej. Niewymienna i niezbyt ciężka lufa, zasilanie z magazynka o małej pojemności (w dodatku dostawianego od dołu) i wreszcie brak zatrzymywania zespołu ruchomego w tylnym położeniu po wystrzeleniu ostatniego naboju sprawiały, że szybkostrzelność praktyczna BAR-a była znacznie mniejsza, niż konstrukcji zaprojektowanych od początku jako erkaemy, gdzie od początku zasadniczym celem była właśnie wysoka wydajność ogniowa. W USA zdawano sobie sprawę z ograniczeń M1918, czego wyrazem było konsekwentne nazywanie go Automatic Rifle, a nie Light Machine Gun. Na tym jednak nie poprzestawano i, w miarę skromnych w okresie międzywojennych środków, próbowano wycisnąć więcej ze sprawdzonej konstrukcji Browninga.

BAR z taśmą

W marcu 1933 Ordnance Comitee zlecił opracowanie modyfikacji M1918 pozwalającej na zasilanie z taśmy 100-nabojowej lub 50-nabojowego magazynka tak, by możliwe było używanie Browning Automatic Rifle jako ręcznego karabinu maszynowego. Jako się rzekło, chodziło tu o opracowanie modyfikacji konstrukcji BAR-a, co oznaczało konieczność zachowania jak najmniej zmienionej komory zamkowej i zespołu ruchomego. Od razu uznano, że jedyne sensowne rozwiązanie to zasilanie z taśmy. Skoro ingerencje w konstrukcję broni miały być jak najmniejsze, to trzeba było tak urządzić zasilanie, by było maksymalnie zbliżone do zasilania z magazynka, czyli, aby współpraca zamka i zasobnika nabojowego i droga naboju do lufy wyglądały bardzo podobnie. Narzucało to użycie zasilania bezpośredniego z taśmy o otwartych ogniwkach, która byłaby wchodziła do broni w takim miejscu, aby niezmieniony zamek mógł dosłać nabój w zasadzie tak samo, jak z magazynka.

Kapitan US Army Wiley T. Moore, który podjął się opracowania zasilania taśmowego dla BAR-a, skonstruował zatem jedną z pierwszych, jeśli nie pierwszą w ogóle rozsypną taśmę nabojową o otwartych ogniwkach (współcześnie używana taśma M13 i jej pochodne są do niej bardzo podobne). Moore opracował też mechanizm donoszenia taśmy, który można było wpasować nie tylko do istniejącej konstrukcji BAR-a, ale nawet dodać do gotowych egzemplarzy tej broni przy minimalnych modyfikacjach. Jego zasadniczym elementem był prosty przesuwak napędzany przez krzywkę wyfrezowaną na górnej powierzchni suwadła, pracujący w podstawie donośnika wkomponowanej w nową komorę spustową. Modyfikacje komory zamkowej sprowadzały się do wycięcia okna dla taśmy z lewej strony i okna, przez które opuszczały broń puste ogniwka, po stronie prawej. (ciąg dalszy w numerze)

Bogusław Trzaskała


Broń i Amunicja - 06/2007
Drukuj Góra
www.altair.com.pl

© Wszelkie prawa zastrzeżone, 2007-2024 Altair Agencja Lotnicza Sp. z o. o.