W maju mija 40 lat od rozpoczęcia eksploatacji samolotów komunikacyjnych Airbus A300.
Powstanie pierwszego samolotu komunikacyjnego brytyjsko-francusko-niemieckiego konsorcjum Airbus Industries, oznaczonego jako A300, zostało ogłoszone podczas salonu lotniczego Le Bourget w 1969 (40 lat Airbusa A300, 2009-05-31). Miał on kabinę o średnicy 5,64 m oraz lekko podniesiony poziom podłogi, co umożliwiło przewożenie palet lub standardowych kontenerów LD 3, bez zmniejszania pojemności kabiny pasażerskiej.
Prototyp A300B1 oblatano 28 października 1972. Półtora roku później, 15 marca 1974, samolot otrzymał certyfikat zdatności lotniczej, zaś 10 maja 1974 linie Air France odebrały pierwsze seryjne A 300B2. Także w maju A300 zamówiła Lufthansa, a we wrześniu 1974 Korean Air.
Jednakże inni przewoźnicy, którzy także złożyli zamówienia na A300, szybko zaczęli się z nich wycofywać. Główną przeszkodą w zdobywaniu rynku był brak wiarygodności Airbus Industries. Wszystkie linie lotnicze, klienci trzech dużych producentów amerykańskich: Boeinga, Lockheeda i Douglasa, były niechętne zmianie dotychczasowych dostawców, którzy dotąd całkowicie zaspokajali ich potrzeby. Dodatkowo Airbus nie miał pewnej i dobrze zorganizowanej obsługi, zaś jego istnienia w przyszłości nikt nie mógł zagwarantować. Dopiero po kilku latach konsorcjum z Tuluzy udało się zdobyć więcej zamówień, które pozwoliły na zdobycie 26% rynku w 1979.
Wkrótce po wprowadzeniu Airbusów A300 do eksploatacji linie lotnicze przekonały się o zaletach tych samolotów, jakimi były szeroka kabina pasażerska, potrójny układ sterowania lotem, nadkrytyczny profil skrzydła i automatyczne sterowanie ciągiem silników podczas każdego etapu lotu. A300B-2 miał zasięg wynoszący 3000 km, a wersja A300B4 mogła pokonać dystans początkowo 4800 km, a potem 5800 km. W 1984 obydwa modele zostały zastąpione przez A 300-600, zdolnego do przewiezienia od 266 do 361 pasażerów na odległość 7590 km. Wkrótce opracowano też jego wersję towarową, oznaczoną jako A 300-600F.
W międzyczasie, w lipcu 1978 poinformowano o powstaniu samolotu A310, mogącego pomieścić 218 pasażerów i dysponującego zasięgiem 4190 km. Jego prototyp wzbił się w powietrze 3 kwietnia 1982. A310 był przełomem w konstruowaniu odrzutowych samolotów komunikacyjnych. Wyposażenie kabiny załogi umożliwiało pilotowanie przez zaledwie dwóch ludzi. Było to możliwe dzięki zastąpieniu klasycznych elektromechanicznych układów monitorowania parametrów lotu z pojedynczymi monitorami jednym centralnym układem nadzorującym działanie wszystkich instalacji płatowcowych, którego wskazania były wyświetlane na 6 wielofunkcyjnych wskaźnikach ciekłokrystalicznych (tzw. glass cockpit).
W A310 zastosowano także, po raz pierwszy w historii w samolocie cywilnym, cyfrowy układ sterowania lotem 1. generacji oraz całkowicie nowy profil skrzydła. Szerokie wykorzystanie materiałów kompozytowych umożliwiło znaczne obniżenie masy własnej konstrukcji (np. ster kierunku został w całości wykonany z kompozytów z żywic epoksydowych zbrojonych włóknami węglowymi).
Co ciekawe, wprowadzeniu nowego samolotu na rynek nie towarzyszyły potwierdzone zamówienia. Pierwszymi nabywcami A310 były linie Lufthansa i Swissair, które wprowadziły je do eksploatacji w kwietniu 1983. Wersja A310-300 mieściła od 220 do 279 pasażerów i mogła przewieźć ich na dystans 9955 km. Samolot ten oblatano 8 lipca 1995.
Ogółem wyprodukowano 561 A300 i 255 A310. Ostatni z nich, towarowy A300F4-600R , został przekazany 12 lipca 2007 towarzystwu FedEx. Obecnie eksploatowanych jest jeszcze 400 samolotów z rodziny A300/A310. Wśród nich są m.in. wojskowe wielozadaniowe transportowce-tankowce (Tankowanie Gripenów z A310, 2013-04-15, Europejskie tankowce w akcji, 2014-04-14).