Budziłem się tego ranka powoli i z wielkim trudem. Było ciemno. Ryk – jak mi się we śnie wydawało – startującego do Warszawy, porannego Ana-24, był jednak tylko metalicznym pohukiwaniem wiatru. Potężnie wieje, jednak na lotnisku Gdańsk-Rębiechowo dni bezwietrznych tak naprawdę prawie nie bywało. Morze i oddzielające od niego wzgórza morenowe tworzyły w tym rejonie swoistą krainę wichrów. Teraz było jednak jakby groźniej. Nasz barak lekko drżał i skrzypiał.
Nasza siedziba – drewniany barak, pieszczotliwie nazywany przewróconym Hiltonem był w tym czasie dla Przedsiębiorstwa Usług Lotniczych Aeropol w Gdańsku – a była to pierwsza połowa lat 1980. – bez mała wszystkim. Biurowcem, do którego codziennie przychodziło parę osób, pełniących przeróżne funkcje administracyjne, miejscem pełnienia przez załogi Mi-8 dyżurów w ramach PRO (Polskie Ratownictwo Okrętowe), Petrobalticu (Przedsiębiorstwo Poszukiwań Ropy i Gazu na Morzu Bałtyckim), Urzędu Morskiego (Kontrola Polskiej Strefy Rybołówstwa), oraz najzwyklejszym magazynem części zamiennych. A więc miejscem niesłychanie ważnym i trudnym do przecenienia.
Jeszcze parę godzin, koniec dyżuru i do domu na święta, pomyślałem. Zapachniało choinką, smażonym karpiem, Bożym Narodzeniem, a nade wszystko perspektywą spędzenia paru dni w gronie najbliższych.
Przedświąteczny dyżur przyszło mi pełnić w wymarzonym dla mnie składzie. Czterech facetów, którzy się znali, lubili i wierzyli nawzajem w swoje umiejętności, szczególnie w odniesieniu do własnego bezpieczeństwa. W lotnictwie jest to nie do przecenienia. W lataniu nad morzem jeszcze ważniejsze.
