AAMI poinformował na RIS 2013 w Unterlüß o zakupach nowych 40-mm granatników rewolwerowych MGL-AV140 przez francuskie i brytyjskie jednostki specjalne.
Coraz większy nacisk na działania w terenie zurbanizowanym, jak też nasilające się zaangażowanie państw w konflikty asymetryczne wymusza na siłach zbrojnych zaopatrzenie żołnierzy w indywidualne konstrukcje strzeleckie o coraz większej sile ognia i zasięgu. W tą tendencje wpisują się próby wprowadzenia do uzbrojenia granatników wielostrzałowych – powtarzalnych, półautomatycznych i samopowtarzalnych różnych kalibrów.
Choć na przełomie wieków wydawało się, że tę lukę wypełnią 20-30-mm konstrukcje strzelające amunicją programowalną, to jednak wysoki koszt skomputeryzowanych celowników, jak też samych nabojów ograniczył te plany do minimum i obecnie jedynie kilka państw rozwija tego rodzaju broń (US Army wycofuje XM25, 2013-03-08, XK11 w przyszłym roku, 2008-07-29, ZH-05 ICS – chińska hybryda, 2011-02-27).
Obecnie przedsiębiorstwa starają się rozwijać raczej broń do bardziej rozpowszechnionego kalibru 40 mm, uzupełniając rodzinę tej amunicji o naboje z pociskami o średniej prędkości początkowej, jak i granaty programowalne różnych typów (DSEi 2011: Cerberus i Hydra, 2011-09-14). Do łask wróciło najtańsze rozwiązanie, opracowane w Południowej Afryce w połowie lat 1980. – granatniki rewolwerowe. Najczęściej zasilane są amunicją 40 mm x 46SR, ale występują też modele do nabojów kalibru 30 i 37 mm. Taką broń w ostatnich latach zakupiła m.in. amerykańska piechota morska (Więcej M32 dla USMC, 2007-10-31) i jednostki specjalne. Były to granatniki rewolwerowe Milkor USA M32/M32A1 oraz Mk 14 Mod 0. Nad pozyskaniem podobnej broni, oferowanej przez tarnowski ZMT, zastanawiają się też polscy decydenci (RGP-40 dla WP?, 2013-04-01).
W Europie granatniki rewolwerowe nie są rozpowszechnione, acz wykorzystują je siły zbrojne m.in. Chorwacji (RBG-6, zbudowane na bazie dostarczonych w latach 1990. Milkor MGL Mk 1). Był też w ramach testów w latach 1996-2000 używany w Szwecji jako Granatkastargevär 90, niestety zabrakło pieniędzy na zakup większych partii. Broń tego typu rozwijana jest też w Serbii (PPT MSRG-40) i Bułgarii (Arsenal MSGL, Lawina). Choć jej zasięg jest mniejszy od granatników maszynowych, takich jak GDATP Mk 19 Mod 3 czy H&K GMG, to jednak jest ona lżejsza, bardziej poręczna, jak też może być przenoszona i używana przez jednego żołnierza. Warto dodać, że szybkostrzelność broni pozwala pokryć ogniem lub położyć zasłonę dymną w ciągu 3 sekund na obszarze 60 x 20 m.
W 2012 grono europejskich użytkowników 40-mm granatników rewolwerowych zasilili francuscy komandosi, którzy zdecydowali się na zakup małej partii MGL-AV140. Jest to broń produkowana przez Abrams Airborne Manufacturing (AAMI), nieznacznie zmodyfikowana odmiana Milkor USA M32/M32A1 (bezlicencyjna, zmodyfikowana odmiana Milkor MGL-140). Prawa do tej ostatniej konstrukcji, jak też jej odmiany Mk 14 Mod 0 (Granatnik rewolwerowy Mk 14 Mod 0 w Polsce, 2009-09-05), ma USMC i US Navy, dlatego AAMI zdecydował się ją oferować innym klientom pod zmienioną nazwą, choć przedsiębiorstwo jest także właścicielem marki Milkor USA.
Granatnik MGL-AV140 zadebiutował na tegorocznym SHOT Show. Zewnętrznie od M32 odróżnia broń odmienne łoże, do którego można doczepić odcinki uniwersalnych szyn montażowych, inna kolba Vltor, jak też celownik MDRS. Za pomocą granatnika można zwalczać cele punktowe na dystansie do 125 m i obszarowe do 400 m – granatami 40 mm x 46SR NATO o niskiej prędkości wylotowej lub 250 m i 800 m przy użyciu granatów 40 mm x 51SR średniej prędkości wylotowej. W 2013 partię granatników AAMI MGL-AV140 zakupiły też brytyjskie oddziały specjalne.