Pięciu producentów broni strzeleckiej potwierdziło dopuszczenie ich konstrukcji do drugiego etapu konkursu, którego celem jest wyłonienie następcy karabinka M4.
W US Army karabinki M4 i M4A1 z 368-mm lufą i kolbą o regulowanej długości wyparły niemal całkowicie M16A2/A3/A4 z dłuższą 508-mm lufą i stałą kolbą. Niemniej ta druga konstrukcja użytkowana jest nadal w innych rodzajach sił zbrojnych: w USMC M16A4 jest podstawowym rodzajem uzbrojenia indywidualnego (Nowa kolba dla USMC, 2009-04-01), a US Navy dopiero od 2007 zastąpiła stare M14 nowymi M16A3 (US Navy żegna M14, 2007-08-18). Do tej pory do rąk użytkowników trafiło 800 tys. karabinków M4 i M4A1, z czego 700 tys. odebrały amerykańskie siły zbrojne, a dalszych 100 tys. trafiło do innych odbiorców, w tym zagranicznych. Pod koniec kwietnia podpisano kontrakt na dostawy 26 tys. M4/M4A1 z możliwością ich rozszerzenia do 70-120 tys. sztuk broni (Remington dostarczy M4/M4A1, 2012-05-05). Nowe dla amerykańskich sił zbrojnych M16A3/A4 nie były zamawiane od kilku lat.
Zarówno M16, jak i M4 we wszystkich odmianach, to broń zaprojektowana w latach 1950., coraz bardziej odstająca i ustępująca nowoczesnym konstrukcjom. Wydaje się, że powoli dobiega kres ich użytkowania w wojsku USA, choć planowano to również w przeszłości, aby przypomnieć tylko karabin na amunicję z pociskami strzałkowymi SPIW, testy konstrukcji do nabojów bezłuskowych i wielopociskowych w ramach programu ACR z lat 1980., jak też późniejsze o dekady koncepcje broni kombinowanej granatników-karabinków z programu OICW, z których pozostał jedynie samopowtarzalny XM25 (XM25 w Afganistanie, 2011-02-11). Jedynym rodzajem sił zbrojnych, który zdecydował się na początku XXI wieku na odejście od M4A1, to wojska specjalne, które w listopadzie 2004 podjęły decyzję o zastąpieniu go karabinkami Mk 16 Mod 0 SCAR-L i karabinami Mk 17 Mod 0 SCAR-H (SCAR - broń dla komandosa, BiA 01/2008).
USMC i US Navy są obecnie zainteresowane poszukiwaniem sukcesora rodziny M16/M4, w przeciwieństwie do US Army. Już od 2002/2003 tylnymi drzwiami próbowano wprowadzić do uzbrojenia wojsk lądowych XM8 (odprysk programu OICW, karabinek był zmodyfikowaną wersją odmianą niemieckiego H&K G36, pierwotnie wykorzystywanego jako element granatnika-karabinka XM29), co wzbudziło duże zamieszanie i protesty amerykańskich producentów broni i doprowadziło do odwołania programu w październiku 2005. Ostatecznie po latach sporów, w sierpniu 2010, odpowiednik polskiej Rady Uzbrojenia - Joint Requirements Oversight Council (JROC) zatwierdził pomysł poszukiwania następcy M4.
31 stycznia 2011 ogłoszono wstępne zapytanie informacyjne (RFI) dotyczące rozpoczęcia otwartego konkursu, w której miała zostać wyłoniona konstrukcja nazwana Individual Carbine (IC) przeznaczona dla US Army (choć USMC wprowadziło swoje założenia, to jednak uczestniczy w programie tylko jako obserwator). Nie narzucano producentom ani naboju, jakim miałaby strzelać ich broń, ani jej zasady działania, ani ograniczeń masowo-gabarytowych, zaznaczając, że poszukiwany jest karabinek przewyższający charakterystykami dotychczasowe M4A1 z ciężką lufą, dostosowane, obok ognia pojedynczego do prowadzenia ognia ciągłego (M4, podobnie jak M16A2/A4, ma możliwość strzelania jedynie 3-strzałową serią).
Podkreślono, że nowa konstrukcja musi być kompatybilna ze wszystkimi dotychczas używanymi akcesoriami: podwieszanym 40-mm granatnikiem M320/M320A1 (M320 w służbie, 2009-07-14), podwieszaną strzelbą powtarzalną M26 kalibru 12, celownikami optycznymi i optoelektronicznymi, zintegrowanymi laserowymi wskaźnikami/podświetlaczami celu, latarkami czy bagnetami. US Army wyraźnie zaznaczyła, że nie poszukuje całkowicie nowej konstrukcji, mającej powstać zgodnie z opublikowanymi założeniami, ale istniejącej broni, która może być niewielkim nakładem dostosowana do wymagań. W odpowiedzi na zapytanie, ponad 30 wytwórców udzieliło pozytywnej odpowiedzi: potwierdzili, że są w stanie dostarczyć konstrukcje spełniające od razu kryteria konkursu na Individual Carbine lub łatwo do nich dopasowane.
W założeniach rywalizacji na IC pozostawiono otwartą kwestię amunicji. Poinformowano jednak, że o ile producent nie dostarczy broni niestandardowego kalibru, to karabinki będą testowane przy użyciu nowych nabojów 5,56 mm x 45 M855A1 EPR (M855A1 w Afganistanie, 2010-07-11, 30 mln M855A1, 2011-05-10), zaś karabiny - amunicji 7,62 mm x 51 M80. Zapowiedziano jednak, że jeżeli niestandardowe naboje znacznie przewyższą charakterystykami obecnie używaną amunicję, to US Army będzie rozważało ich dalszy rozwój i przyjęcie do uzbrojenia. Na początku 2010 producenci, którzy deklarowali chęć udziału w konkursie mieli okazję na terenie H.P. White Laboratory przetestować swoje konstrukcje z dostarczoną przez armię nową amunicją 5,56 mm x 45 M855A1 EPR. Mogli też sprawdzić, czy wszystkie obecnie używane akcesoria będą pasowały do proponowanej przez nich broni.
Proces selekcji został podzielony na 3 etapy, których realizacja ma zająć około 2 lat. Faza pierwsza obejmowała sprawdzenie dostarczonej broni pod kątem wymagań wojskowych, wymiarów, masy, bezpieczeństwa użytkowania, rozmieszczenia manipulatorów i dostępności ich dla strzelców prawo- i leworęcznych, jak też upewnienie się, czy konstrukcja spełnia oczekiwania dotyczące mocowania dodatkowego wyposażenia. Podczas etapu drugiego, testowana zostanie celność, żywotność lufy i innych istotnych części i niezawodność. Broń będzie zanurzana w wodzie, zrzucana na beton, badana w trudnych warunkach klimatycznych w wysokich i niskich temperaturach, sprawdzana w działaniu w silnie zanieczyszczonym środowisku. Wojsko sprawdzi funkcjonowanie konstrukcji z tłumikiem dźwięku, wykonane zostaną strzelania z podwieszonego granatnika i strzelby. Oceniana będzie ergonomia i funkcjonalność. Ostatnia faza będzie podobna, obejmie tylko wybrane modele, które zostaną poddane dodatkowym testom m.in. strzelania bez smarowania części i po całkowitym zanurzeniu, celowym zanieczyszczeniu części pyłem i błotem. Sprawdzone zostanie funkcjonowanie w środowisku o bardzo wysokiej wilgotności i po zamrożeniu broni.
Warto pamiętać, że choć w konkursie zostanie wyłoniona jakaś konstrukcja, to nie oznacza automatycznie, że zostanie przyjęta do uzbrojenia, ani zakupiona przez US Army. Decyzja zależy od tego, w jakim stopniu będzie przewyższała dotychczas używane karabinki M4A1. Niemniej, jeżeli armia zdecyduje się na daną broń, to ma ona trafić do uzbrojenia od jesieni 2014.
Na początku maja 2012 pięciu producentów broni potwierdziło dopuszczenie ich konstrukcji do drugiego etapu konkursu Individual Carbine. Wiadomo, że do kolejnej fazy został zakwalifikowane zostały: Heckler & Koch z HK416 IC - nieznacznie zmodyfikowaną odmianą HK416 z regulatorem gazowym, FN Herstal USA z karabinkiem FNAC (FN Advanced Carbine, na zdjęciu) - odmianą FN Mk 16 Mod 0 SCAR-L z nieruchomym napinaczem, Colt Defense z modelem ACC-M (Advanced Colt Carbine - Monolithic) lub CM901 o wspólnej komorze spustowej dla kalibrów 5,56 i 7,62 mm (AUSA - Premiera CM901, 2010-10-26), Remington Arms z uproszczonym ACR (SHOT Show: ACR dla US Army, 2012-01-20), zaprojektowanym przez Magpul Industries i oferowanym jako Masada (Nowości Remington Arms, 2009-07-02) i mało znany ADCOR Defense (część koncernu projektującego maszyny do napełniania i zamykania puszek i butelek) B.E.A.R. Elite.
Nie jest pewne, czy Beretta Defense Technologies, która dostarczyła karabinek ARX 160 IC - odmianę ARX 160A2 rozwijanego dla włoskich jednostek specjalnych (IDEF 2011: Beretta w Stambule, 2011-05-13), otrzymała zaproszenie i nie potwierdziła go, czy też jej konstrukcja została odrzucona. W rywalizacji nie brały udział LWRC, Robinson Armament ani Knight's Armament Co. (KAC).