Pentagon zamierza wydać na prace badawczo-rozwojowe i produkcję nowej generacji bombowców strategicznych 80 mld USD. O kontrakt walczą Lockheed Martin, Boeing i Northrop Grumman.
Pentagon kontynuuje prace nad programem budowy bombowców strategicznych nowej generacji (LRS-B, Long Range Strike-Bomber). Z dostępnych informacji o warunkach utajnionego, ogłoszonego w lipcu przetargu wynika, że amerykańscy wojskowi nie oczekują opracowania przełomowych technologii, a raczej zintegrowania już istniejących systemów w relatywnie tani, poddźwiękowy bombowiec dalekiego zasięgu. Główny kontraktor programu ma zostać wybrany w 2015.
Seryjne LRS-B zastąpiłyby obecnie używane przez USAF B-52 (jego prototyp oblatano 15 kwietnia 1952!) (Modernizacja B-52H, 2014-01-12) i B-1B (17 lipca miała miejsce 25 rocznica oblotu jego prototypu) (B-1 i F-16 zamiast A-10?, 2014-03-19; B-1B zwalcza cele morskie, 2013-09-19). Miałyby wejść do służby na początku lat 2020. Początkowo mają być przystosowane do przenoszenia jedynie uzbrojenia konwencjonalnego. Dopiero po kilku latach zostałyby włączone w skład amerykańskich sił strategicznych (Amerykańskie lotnictwo AD 2020, 2010-03-08).
Decydenci z Pentagonu uważają, że ograniczenie prędkości do wysokiej poddźwiękowej pozwoli na zmniejszenie kosztów opracowania, budowy i eksploatacji nowych bombowców. Planowaną cenę jednostkową LRS-B określono na poziomie 550 mln USD (1,7 mld zł), dla porównania każdy z używanych obecnie B-2A kosztował 980 mln USD (3 mld zł), a z uwzględnieniem nakładów na prace badawczo-rozwojowe ok. 2,1 mld USD (6,48 mld zł). Oznacza to, że cały program, uwzględniając wyprodukowanie 80-100 bombowców, powinien być wart ok. 80 mld USD (246 mld zł).
Nieoficjalnie wiadomo, że wymagany warunkami przetargu zasięg LRS-B wynosi minimum 9.300 km. Udźwig uzbrojenia został określony na 13 ton. Bombowiec powinien być projektowany w dwóch wariantach – załogowym i bezzałogowym. Długotrwałość lotu w tym drugim przypadku ma przekraczać 100 godzin. Wersja bezzałogowa ma być wykorzystywana głównie do rozpoznania nad trudno dostępnymi, silnie bronionymi terenami (anti-access/area denied environment, A2/AD). W obu wersjach LRS-B miałby też być przystosowany do pełnienia roli latającego punktu dowodzenia. Zamawiający oczekują spełnienia wymogów stealth w szerokim zakresie częstotliwości używanych przez radiolokatory naziemne.
Udział w przetargu zapowiedział Northrop Grumman (twórca B-2A) oraz konsorcjum Boeinga (twórca B-52) i Lockheed Martina (Boeing z Lockheed Martinem w programie LRS-B, 2013-10-26). Według dostępnych informacji, obaj oferenci planują budowę LRS-B w układzie latającego skrzydła, zbliżonego do B-2A. Nie można jednak wykluczyć, że ostatecznie zdecydują się na bardziej niekonwencjonalne rozwiązanie.