Inspektorat Uzbrojenia zamierza przeprowadzić dialog techniczny dotyczący zakupu w 2016 przez Wojsko Polskie 250 samopowtarzalnych karabinów wyborowych do amunicji 7,62 mm x 51 NATO.
Karabiny SWD, ze względu na zużycie i moralne starzenie, muszą w ciągu kilku najbliższych lat zostać wycofane z siły zbrojnych. Do tej pory część z nich była zastępowana w pododdziałach przez powtarzalne Sako TRG 22 oraz Bory. Obecnie podjęto kroki, aby następcami karabinów wyborowych Dragunowa zostały konstrukcje samopowtarzalne do amunicji 7,62 mm x 51 NATO.
28 kwietnia Inspektorat Uzbrojenia ogłosił, że zamierza przeprowadzić dialog techniczny, którego celem jest uzyskanie doradztwa umożliwiającego pozyskanie informacji niezbędnych do przygotowania opisu przedmiotu i specyfikacji istotnych warunków zamówienia dla 7,62-mm samopowtarzalnych karabinów wyborowych.
Nowa konstrukcja, określana w dokumentacji za pomocą najwyraźniej wymyślonego na kolanie akronimu SPKW, ma być przeznaczona do zwalczania celów żywych wyposażonych w osłony balistyczne i celów lekko opancerzonych na dystansie do 800 m, w różnych warunkach klimatycznych i atmosferycznych.
SPKW ma działać na zasadzie wykorzystania energii gazów prochowych odprowadzanych przez boczny otwór w lufie. Masa karabinu bez amunicji i przyrządów optycznych nie może przekroczyć 6 kg. Broń ma zostać wyposażona w lufę o długości poniżej 510 mm. Długość całkowita poszukiwanej konstrukcji nie powinna przekroczyć 1100 mm. Karabin ma być zasilany z magazynka wymiennego o pojemności co najmniej 10 nabojów. Żywotność broni musi być nie mniejsza od 10 tys. strzałów.
Według założeń, rozrzut pocisków nie może być większy niż 1,5 MOA na 100 m, przy strzelaniu amunicją precyzyjną i lunety o powiększeniu 3-12. Wojsko chce, aby broń była wyposażona w grzbietową szynę montażową NAR (NATO Accessory Rail, standardu STANAG 4694 Ed. 1) pozwalająca na montaż celownika z przystawką noktowizyjną lub termowizyjną, jak też zamiennie celowników mechanicznych lub optoelektronicznych. Ponadto SPKW ma mieć jeszcze inne szyny NAR, boczne i dolne do montażu akcesoriów.
Broń ma mieć możliwość zamocowania tłumika dźwięku bezpośrednio na lufie lub na urządzeniu wylotowym. Przyszły karabin dla polskiego strzelca wyborowego powinien charakteryzować się lufą wymienną w warunkach polowych. SPKW ma działać w temperaturach od +55°C do -50°C. Norma docelowa eksploatacji to 30 lat lub 10 tys. strzałów. Od strony bezpieczeństwa, karabin ma mieć integralny bezpiecznik chroniący przed strzałem przypadkowym, jak też mechanizmy zabezpieczające przed strzałem przedwczesnym.
Samopowtarzalny karabin wyborowy ma być kompletowany z zamkniętym celownikiem kolimatorowym o masie nie przekraczającej 120 g i znakiem celowniczym nie większym, niż 3 MOA. Ma on mieć możliwość współdziałania z noktowizyjnymi przyrządami celowniczymi. Szyna montażowa ma być też wykorzystana do mocowania dwójnogu i mechanicznych przyrządów celowniczych. Dodatkowo broń ma być kompletowana z zestawem narzędzi obsługowych, opakowaniem transportowym i indywidualnym futerałem taktycznym.
Nowy karabin ma być kompatybilny z używanymi przez Wojsko Polskie celownikami Schmidt & Bender 3-12x50, jak też przystawkami noktowizyjnymi NSV-80 lub NSV-1000. Co ciekawe, broń nie ma mieć koloru czarnego, ale zewnętrzne powłoki w barwach: ziemistej, piaskowej, khaki lub szarej. W ukompletowanie SPKW ma wejść oprócz multimedialnych prezentacji do szkoleń z budowy, współdziałania podzespołów, rozkładania, obsługi i naprawy, także 5 zbijaków.
Podstawowym samopowtarzalnym karabinem wyborowym Wojska Polskiego jest radziecki SWD, produkowany od 1963. Broń zasilana była nabojem 7,62 mm x 54R, podawanym z wymiennego 10-nabojowego magazynka pudełkowego. Kompletowano ją z celownikiem optycznym PSO-1. Dwie duże partie SWD, łącznie ponad 1300 egzemplarzy (w tym odmianę z odłączalną kolbą, nazwaną SWDS), kupiono w ZSRR w latach 1960. i 1970. Karabiny w regularnych jednostkach były najczęściej przydzielane jednemu żołnierzowi w plutonie. Na początku lat 1990., 158 polskich SWD zostało, przy współpracy WITU, ZM Łucznik i PCO, zmodyfikowane do wersji SWD-M w ramach programu Baryt. Dostarczano je z polskimi celownikami LD-6.
Poza SWD i SWD-M, Wojska Specjalne mają też na stanie kilka innych karabinów samopowtarzalnych, w tym zmodyfikowane amerykańskie M14 (używane przez JWF i do podstawowego treningu snajperskiego w podstawowej odmienia w JWG), jak też Knight’s Aramament Co. (KAC) SR-25 i Mark 11 Mod 0 (JWG).
Wymagania Inspektoratu Uzbrojenia spełnia większość samopowtarzalnych karabinów wyborowych do amunicji 7,62 mm x 51 NATO dostępnych na rynku. Wiele z tych konstrukcji jest oferowana przez polskich dystrybutorów, jak KAC SR-25 (IMS Griffin; CSASS dla US Army, 2014-07-20), H&K HK417/G28E (Cenrex; Samopowtarzalne kbw na Milipolu, 2011-10-20; Australia kupuje HK417, 2011-01-01), czy FN SCAR-H PR (Cenzin; Litwa odebrała FN SCAR-H PR, 2015-02-04). Z pewnością w przyszłym przetargu pojawią się też mniej znane w Europie konstrukcje, ale już używane w siłach zbrojnych i służbach mundurowych innych państw, jak modele amerykańskiego POF P-308 (Milicon), czy SIG Sauer SIG716 (MK Szuster; Czesi unieważnili umowę na karabiny, 2014-10-28). Być może zanim przetarg dojdzie do skutku, światło dzienne ujrzy najnowsza konstrukcja włoska – samopowtarzalny karabin Beretta ARX 200 (Enforce Tac 2015: Steiner ICS dla ARX 200, 2015-03-06), a może nawet zapowiadany od kilku lat rodzimy MSBS-7,62 (MSBS-5,56 w Świętoszowie i Kielcach, 2012-06-20).