Wojska lotnicze Indii mają nieco ponad połowę statków powietrznych zdatnych do lotu.
Według doniesień tygodnika Jane’s poufny raport dotyczący wskaźników zdatności do lotu floty statków powietrznych Bhartiya Vāyu Senā (BVS, wojsk lotniczych Indii) wykazał, że w ciągu ostatnich 3 lat wynoszą one średnio ok. 60%. Powodem takiego stanu rzeczy są wykonywane niewłaściwie i z opóźnieniem czynności obsługi technicznej.
Głównym winowajcą są zakłady Hindustan Aeronautics Limited (HAL), które praktycznie od 40 lat są monopolistą na rynku produkcji i obsługi posprzedażnej wojskowych statków powietrznych w Indiach. BVS stale wyrażają swoje niezadowolenie z opóźnień w procesie projektowania i produkcji nowych typów oraz przekraczania kosztów programów. Jednak przedstawiciele resortu obrony także zaniedbują swoje obowiązki, odwlekając zawieranie kontraktów dotyczących zakupu części zamiennych i modernizacji, a także zaniżając standardy kontroli jakości w warsztatach remontowych.
Ogólny wskaźnik zdatności do lotu dla floty 780 samolotów myśliwskich BVS w latach 2011-2014 kształtował się na poziomie 55%. W tym samym czasie analogiczny parametr dla samolotów szkolnych i transportowych wyniósł ok. 65%, natomiast dla śmigłowców – ok. 62%.
Niezbyt dobrze ma się sytuacja z najnowocześniejszymi samolotami bojowymi BVS – Su-30MKI (Indie uziemiły Su-30MKI, 2014-10-22). Zaledwie połowa ze 172 statków powietrznych tego typu była zdatna do lotu. Jak powiedział Air Chief Marshal Arup Raha, powodem tego były problemy techniczne. Według Jane’s chodzi przede wszystkim o niską niezawodność silników AŁ-31FP, awarie struktury i opóżnienia w utworzeniu zakładu remontowo-naprawczego przez HAL (Su-30MKI, AŁ-31FP i Mi-17W-5 dla Indii, 2012-12-25).
Pozostałe myśliwce BVS – 254 MiG-21, 60 MiG-29, 124 SEPECAT Jaguar i 49 Dassault Mirage 2000H (Indyjskie Mirage bez części zamiennych, 2014-09-22) mają wskaźniki zdatności do lotu wynoszące odpowiednio 55%, 70%, 61% i 53%. Najgorzej jest ze starszymi MiG-ami. Spośród 21 MiG-23UB i 68 zmodernizowanych MiG-27ML/UPG do lotu zdatnych było odpowiednio 39% i 36%, głównie z powodów wad strukturalnych, związanych z długotrwałą eksploatacją.
Nieco lepiej ma się sytuacja z samolotami szkolnymi. Ich flota liczy 53 PC-7 Mk II (Hindusi już szkolą się na PC-7, 2013-07-15), 133 HAL Kiran Mk I / Mk II oraz 69 BAE Systems Hawk Mk 132 (Indyjski problem z Hawkami, 2012-12-18). Ich wskaźniki zdatności do lotu wynoszą 77%, 66% i 63%.
Transportowce produkcji rosyjskiej – 104 An-32 i 14 Ił-76 oraz tankowce Ił-78 mają zdatność do lotu na poziomie 48%, 36% i 54%. Najlepiej ma się sprawa z transportowcami produkcji zachodniej – 6 C-130J-30 i 6 C-17 Globemaster III, dla których analogiczne wskaźniki wynoszą 82 i 91%. Z kolei 3 samoloty wczesnego ostrzegania i kierowania mają zdatność do lotu wynoszącą 71%.
Flota śmigłowców BVS liczy 75 Mi-17, 20 Mi-25/35, 42 Mi-17-1W i 80 Mi-17-W5 (Mi-17W-5 dla indyjskich VIPów, 2014-01-20). Ich wskaźniki zdatności do lotu to, 56%, 61%, 52% i 63%. Co zaskakujące, najlepsze wskaźniki odnotowano dla starych śmigłowców produkowanych na licencji. Hindusi mają do dyspozycji 87 Chetak (Aerospatiale Alouette III), 41 Cheetah (Aerospatiale SA315B Lama) i 10 Cheetal (Cheetah z silnikami Turbomeca TM-333-2M2), których średni wskaźnik zdatności do lotu to aż 72 %. Analogiczny parametr flota 36 śmigłowców Dhruv Mk I / Mk II to 66% (Dhruvy wznawiają loty, 2014-08-27).
Dla porównania, spośród 109 Eurofighterów ze składu Luftwaffe (wojsk lotniczych Niemiec), 35 samolotów (32%) przebywa w warsztatach z powodu konieczności wykonania planowej obsługi technicznej (Droższe niemieckie Eurofightery, 2014-05-03). W przypadku 100 Typhoonów Royal Air Force (królewskich wojsk lotniczych W. Brytanii) analogiczna kwestia dotyczy 25 samolotów (Farnborough 2014: Nowy radar Eurofightera, 2014-07-16).